Our roots...

Everyone got a story to tell...

´Jah is ons een toevlucht en sterkte, ten zeerste bevonden een hulp in benauwdheden. Daarom zullen wij niet vrezen, al verplaatse zich de aarde, al wankelen de bergen in het hart van de zee´.

Psalm 46:2

Met deze psalm nog vers in mijn geheugen vertrok ik op deze regenachtige zondag naar ‘De Vluchtkerk’ in Bos en Lommer. In de tram liet ik mijn gedachten de vrije loop, wat kon ik verwachten, wat kreeg ik te zien, hoe zou ik erop reageren, hoe zouden ‘de vluchtelingen’ op mij reageren. Maar het belangrijkste wat voor indruk zou dit bezoek op mij achterlaten…

Vluchtelingen waren voor mij altijd een ‘ver van mijn bedshow'. Iets wat je op de tv ziet maar waarbij je gelukkig over de luxe van een afstandsbediening beschikt en wegkan zappen. Uitgeprocedeerde vluchtelingen in een tentenkamp? Uhm juist ja. Wel zielig maar wat kon ik doen en waarom kwamen ze überhaupt naar Nederland?En begrijp me niet verkeerd als er een programma op tv is of een artikel in de krant over Afrika kijk of ik lees ik dit wel. Die interesse is er wel en groeit ook steeds meer.

Onderweg nog ff twee nagellakjes gescoord, want tja Astrid blijft Astrid en mijn ‘nagellak verslaving’ moet ook gevoed worden. Simone en ik reden samen van Bos en Lommerplein via de Hoofdweg naar de Jan van Galenstraat naar een buurt waar ik nog niet dood gevonden zou wil worden. Zo grauw, vies, stil en regenachtig had ik het niet eerder meegemaakt. Midden in die buurt stond een kolossaal, oud, lelijk stenen niks zeggend gebouw, wat vroeger de Sint Joseph kerk moest zijn geweest.

Soppend door de smeltende sneeuw liepen we naar de deur. Simone was zo blij dat ze d’r ‘homies’ weer zou zien en ik was stil, omdat ik niet echt wist wat ik moest verwachten. De deur was zwaar en we kwamen in een kleine donkere gang terecht waar ik een rare, mij onbekende geur rook, die leidde naar een andere deur waar een Nederlandse dame, waarschijnlijk een vrijwilligster met een oranje hesje aan ons vriendelijke begroette. De muziek van Bob Marley galmde door de kale ruimte.

En daar waren ze: de uitgeprocedeerde vluchtelingen uit het vluchtelingen tentenkamp in Osdorp van het nieuws en de krant. Sommigen hadden een jas aan en sjaal om, anderen liepen op slippers, maar allemaal even vriendelijk en met een lach op hun gezicht. Blij om even andere gezichten te zien. Na een aantal handjes geschud te hebben en mijn voor hun moeilijk uit te spreken naam een aantal keren te hebben gezegd werden wij door Mo rondgeleid in de kerk.

Stel je voor, je loopt een volledig gestripte Paradiso in en onder het balkon bevinden zich geïmproviseerde kamers. De indeling van die kamers was naar regio ingedeeld, kwam je uit Sudan dan sliep je in een van de Oost Afrikaanse kamers. Op het podium was de open keuken waar voor 107 mannen, 17 vrouwen en een aantal vrijwilligers dagelijks werd gekookt. Backstage bevond zich de kamer waar de vrouwen op elkaar gepropt leefde. Mo vertelde ons dat de vrouwen niet vaak naar buiten kwamen. We liepen backstage via een trap naar de kelder, waar zich een opslag, doucheruimte, vergaderzaal en gebedsruimte bevonden. Er kwam een muffe onbeschrijfelijke walm op me af, het was er vochtig en vies. Ik met mijn lichte vorm van smetvrees en schoonmaakwoede had het er erg moeilijk mee. Maar na een tijdje merkte ik hier niks meer van.

We gingen zitten in de opslagruimte en Mo deed zijn verhaal. Gevlucht uit Sudan, via Nairobi Kenia en Amsterdam met als eindbestemming Engeland. Echter zou hij nooit in Engeland aankomen, want in Amsterdam werd hij aangehouden omdat zijn papieren voor de doorreis niet in orde zouden zijn. Dan maar asiel aanvragen in Nederland. Na 3 jaar is dit verzoek afgewezen, Sudan is ‘veilig verklaard’. Die woorden spookte door mijn hoofd, veilig verklaard, raar maar waar, maar daar is toch nog steeds oorlog. Althans dat zie ik wel is op CNN, want op het Nederlands nieuws vinden ze dat allang niet meer belangrijk. Afijn verder met het verhaal van Mo, het afgelopen jaar heeft hij een aantal maanden vastgezeten in ‘Kamp Zeist’ een gevangenis, waar hij tussen de criminelen zat. Drie maanden heeft hij in het beruchte tentenkamp in Osdorp gebivakkeerd en nu dan sinds eind november in ‘De Vluchtkerk’. Hij en zijn andere 123 lotgenoten hebben een contract getekend die hen recht geeft op verblijf in de kerk tot 31 maart 2013, wat er daarna met hen gebeurd weet helaas nog niemand. Als ik hem vraag wat hij deed voordat hij zijn land ontvluchtte komt er een kleine glimlach op zijn gezicht, hij was installatiemonteur. Bij de mensen thuis installeerde hij telefoonlijnen. Opeens staat hij op en laat ons de gebedsruimte zien, een kleine vochtige ruimte met gebedskleden op de grond, waar Ibrahim ‘hun eigen Iman’ elke vrijdag het gebed leidt.

De trap op naar boven, de hal in weer een kleine trap af naar de vrouwenkamer, Mo klopte op de deur, we mochten naar binnen. Het was er aangenaam warm, misschien wel de warmste kamer van ‘De Vluchtkerk’, een huiskamer bepakt met 17 bedden. Langs de muur hadden al de vrouwen hun verzorgingsproducten, en kleding uitgestald. Hier en daar waren er foto’s van familieleden zichtbaar. Een aantal vrouwen lagen te slapen. Leila een jonge Ethiopische vrouw wilde ons wel te woord staan. Ze zat op haar bed, en ze wees gelijk naar haar buurvrouw, die onder de dekens was gekropen. Wat bleek ze was al een aantal dagen ziek, de ambulance was ook al een aantal keren langs geweest maar zij konden helaas niks voor haar betekenen, omdat ze moest uitzieken, ze had een zware griep te pakken. Leila wees naar boven, naar de schimmel die aan de muren zat. ‘They let us die here’. Nergens was een raam te bekennen, dit was toch niet goed dacht ik. Ook kregen ze niet genoeg fruit en melk. Normaal hou ik niet van mensen die gelijk beginnen met klagen, maar dit was anders. Dit vond ik niet eens meer zielig, maar mensonwaardig. Voordat ik het wist zei ik tegen haar dat ik snel terug zou komen met fruit, melk en sinaasappelsap.

Eenmaal buiten had ik het zwaar, hoe kan dit? Dit was een realitycheck! Een hele zware ook, hoezo wordt hier geen aandacht aanbesteed in de media, of waren dit juist de momenten dat ik weg zap? Waarom deed ik dat eigenlijk? Ja ik heb ook wel is problemen en ook de klanten waar ik dagelijks meewerkt zijn niet geheel probleemloos. Maar zowel mijn klanten en ik krijgen hulp. En ja ik probeer negativiteit zo min mogelijk toe te laten, maar dit waren mannen en vrouwen die dezelfde kleur als mij hadden, ongeveer dezelfde leeftijd, naar dezelfde muziek luisterde en zelfs van voetbal hielden. Broeders en zusters van verschillende Afrikaanse landen, die niet dezelfde taal spreken, maar wel allemaal dezelfde stempel dragen ‘uitgeprocedeerde vluchtelingen’, die hier niet hun geluk komen beproeven, maar gevlucht zijn uit een land waar al jaren oorlogen woeden. Vluchten om niet gedood te worden en die stuurt onze regering terug? Onmenselijk! En hoe komen die rebellen sowieso aan hun wapens? Staat er geheime wapenfabrieken in deze Afrikaanse landen of krijgen ze die wapens van Europese bondgenoten? Waarom wel Polen toelaten, maar niet deze broeders en zusters uit Sudan, Kenia, Uganda, Ivoorkust, Ghana, Ethiopië, Somalië, Chad, Mauritanië, Guinea. Nederland is toch gebouwd op immigranten? Waarom mochten deze broeders en zusters niet meebouwen?

Zoveel vragen geen antwoorden!

Toen wij de boodschappentas aan Leila overhandigde waren haar woorden:


Thank you, God bless u sisters.

Ik kan nu niet langer meer alleen schrijven over muziek of nagellak. Deze mensen hebben een verhaal, een gezicht. Deze moet verteld en gezien worden!

Everyone got a story to tell...