Maar als je meer downs dan ups meemaakt en je telkens maar afvraagt waarom ‘ik’ is het misschien tijd om te accepteren en het gewoon over je heen laten gaan. Of is dat een lossersmentaliteit? Mij is namelijk altijd geleerd om te vechten, maar op een gegeven moment was mijn munitie op...
En dan?
Neerleggen en opgeven is wel is in me opgekomen, stond vaak op het punt om te zeggen ‘Fuck it’ dit heeft geen zin meer, maar dan was er wel altijd iets of iemand die mij er dan van weerhield. Met woorden of doordat ze me aanraadde een boek te lezen….
Ik was de weg opzoek naar mezelf kwijt. Zeg maar gerust verdwaald. Totdat ik de tijd voor mezelf nam en mezelf hervond. En nu ik dit opschrijf realiseer ik me dat ik opzoek was naar de ‘Astrid’ in mezelf. Op 23 februari 1982 heb ik van de twee mooiste mensen in mijn leven de naam Astrid gekregen en dat betekend ‘Goddelijke kracht’. De kracht in mezelf, die ik nu stap bij stap elke dag ietsjes meer hervind, omarm en het me eigen maak...
Ben er nog niet helemaal, maar heb wel een aantal bevestigingen gekregen dat ik goed op weg ben. Daar wil ik er een met jullie van delen.
Drie weken geleden haalde ik het in mijn hoofd om met de bus naar Londen te gaan, gewoon ff lekker er tussen uit. Door mijn spontaniteit raakte ik aan de praat met een dame afkomstig uit Kameroen, zij was Jehova getuige en gaf mij ‘De Wachttoren’ en normaal wil ik echt niks weten van die Jehova’s en verzoek ik ze de 'Jezus' die ze komen brengen in de berging te zetten of zoiets dergelijks. Maar die donderdagmiddag was dat heel anders, ik was nieuwsgierig wat zij ervaarde met haar geloof. Na een tijdje haar verhaal te hebben aangehoord en natuurlijk ook veel vragen te hebben gesteld, stelde zij mij de vraag: ‘Ken jij God’ en toen zei ik ‘Nee ik ken hem niet zoals jij het doet, maar ik leer hem kennen op mijn eigen manier’. Toen was ze stil en moest ze huilen. Mijn woorden hadden haar geraakt. Vanaf dat moment had ik me voorgenomen om alles wat ik Londen zou mee maken als een les zou zien.
En dat was het zeker, een les: ‘In de spiegel kijken’. Na Gwendoly zeker al 8 jaar niet te hebben gezien voelde het vanaf het begin als vanouds. Zij had inmiddels een dochtertje van 5, maar verder was ze nog net zo ‘gek’ als vroeger. Op vrijdagmorgen in de keuken kreeg ik mijn eerste les, ik weet dat ze het straks ook gaat lezen en ik heb het haar misschien niet eens verteld, maar de les was: ‘I am who I am, I can’t change for nobody but myself if I want to’. Ik keek in de spiegel en zag Gwendoly, een sterke vrouw in de bloei van haar leven, die weet wat ze wilt, alleen nog niet altijd hoe ze dat gaat bereiken met een grote mond altijd wel in voor een geintje, dat was ik!
Die vier dagen in Londen waren voor mij life changing, het was voor het eerst in 3 jaar dat ik stil stond, alles achter me had gelaten en me realiseerde dat ik het weer aan het proberen was. Proberen te genieten van mijn leven, want elke dag die ik krijg is een blessing….
Mijn blog voelt niet af, maar dit is wat ik vandaag met jullie wilde delen en om er toch een beetje een Hip Hop flavor aan toe te voegen citeer ik Winne: ’Ik ben niet echt een prater dus heb ik heb voor je opgeschreven’…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten